Ben ik wel sterk genoeg?

Vorige week schreef ik over mijn EMDR-intake. Intussen is het bijna zover. De spanning stijgt en er gebeuren vreemde dingen waardoor ik aan mezelf begin te twijfelen. Ben ik wel sterk genoeg? Durf ik dit wel aan na alles wat er nu gebeurt? Ik neem jullie even mee naar afgelopen week.

Het begon eigenlijk al de nachten voor de eerste afspraak met mijn nieuwe psycholoog. Logisch ook, want nieuwe therapeuten zijn één grote trigger voor mijn trauma. Ik sliep al een aantal nachten niet en was behoorlijk uitgeput. Ik probeerde ik zoveel mogelijk afleiding te zoeken, mezelf moe te maken. Echt werken deed het niet en dus leefde ik op de automatische piloot.

De dagen na die eerste afspraak, sliep ik één dag goed, daarna leek de stress weer op te zetten voor de EMDR. Heel veel herbelevingen en angsten. Ik kreeg de neiging om alles af te blazen, maar ik weet ook dat ik hier doorheen moet. Dat ik door moet zetten.

Zondagochtend werd ik wakker met veel krassen op mijn lichaam. Krassen die niet waren van het krabben, maar van een mesje. Echter, ik kon me niks herinneren. Een vlaag angst stroomde over me heen. Ik wist dat ik soms dissocieerde, dat ik stukjes tijd kwijt was, maar dit had ik niet verwacht. Wat nou als het verder uit de hand loopt?

Ondanks alles ben ik toch proberen te gaan werken. Maar op het werk werd ik alleen maar angstiger. Ik had het gevoel dat iedereen me in de gaten hield, dat ik bespioneerd en achtervolgd werd. Ik maakte mezelf letterlijk gek en ben uiteindelijk naar huis gegaan, ik moest veilig zijn.

Thuis heb ik via de huisartsenpost de crisisdienst aan de lijn gehad. Deze stelde voor om mijn vaste medicatie eenmalig op te hogen, in de hoop dat ik daarmee wel zou slapen. Het was heel logisch dat ik zo bang was, dat ik het gevoel had dat iemand naar me keek en dat ik regelmatig dissocieerde. We spraken af dat ik mijn psycholoog een mailtje zou sturen voor een extra afspraak.

De extra afspraak was afgelopen maandag. Het lukte haar om me enigszins te kalmeren. Ik was bang dat ik de EMDR niet meer mocht starten, dat ik gek geworden was, dat het niet goed zou komen. Maar ze stelde me daarin gerust, voor nu gaat het door en als ik echt het gevoel heb dat ik het niet aankan, blazen we het af. Maar dat is echter een tijdelijke oplossing voor het probleem.

Ondertussen kan ik me enigszins rustig houden door middel van afleiding en stel ik mezelf gerust door het feit dat dit voor dit moment normaal is. Ik ga iets kei engs doen, waarvan ik niet zeker weet of ik het aankan. Het is oké als ik me zo voel.

Voor nu ben ik zelf van plan de EMDR gewoon door te laten gaan. Ondanks dat ik steeds de vraag in mijn hoofd heb: ‘Ben ik wel sterk genoeg? Durf ik dit wel aan?’ Ik moet het gewoon doen, ik moet hier doorheen. En misschien kan ik dan over een paar weken zeggen, ‘Ja Marleen, jij kan dit aan.’