De intake

Voor de mensen die me volgen op Instagram, Twitter en Facebook was het geen geheim dat ik afgelopen week een intake heb gehad. Het was een intake bij Eikenboom, Altrecht psychosomatiek. Deze instelling is er voor mensen die chronische pijn of vermoeidheid hebben en waar andere behandelingen niet zijn aangeslagen. Mensen zoals ik dus. Wat fijn is bij Eikenboom is dat ze naar het hele totaal plaatje kijken, niet naar alleen de pijn, maar ook de diagnoses daaromheen.

Voor mijn gevoel hing er heel veel van de intake af. Dit is de kans om het beter te maken dan het is en dat geeft me hoop. Maar wat als ik word afgewezen? Als ze me niet gemotiveerd vinden? Te negatief? Allemaal dingen die door mijn hoofd heen spookte. Ik heb dat aan het begin van het gesprek aangegeven en dat werd goed opgepakt. Ik kon mijn verhaal doen. Ik voelde me begrepen.

De intake bestond uit twee delen. Twee gesprekken om precies te zijn. De ene met alleen een psycholoog, over de basis. Het tweede gesprek met diezelfde psycholoog en een klinisch psycholoog. Het gesprek ging eigenlijk buitengewoon goed. Ik klapte niet dicht. Ik hakkelde soms een beetje, maar het ging veel beter dan ik zelf had verwacht. Ik had gezegd wat ik wilde zeggen. Wel werd ik meteen getest op ADD, omdat ik daar wel veel kenmerken van had. De uitslag krijg ik later.

Ze vroegen naar mijn voorkeur voor de behandeling. Omdat ik reizen moeilijk volhoud, gaat mijn voorkeur uit naar een klinische behandeling, een opname dus. Dat klinkt heel raar, maar als ik 3 dagen in de week zou moeten reizen naar Zeist, zou dat gewoon weg niet kunnen. Ook niet met de auto of taxi, zeker als ik daar nog iets moet doen. Ze namen het mee in hun besluit en zo rondden we het gesprek op een positieve manier af.

De uitslag van de intake zou ik 2-3 weken na de intake te horen krijgen. Toch werd ik na precies 1 week al gebeld. Het advies: een klinische opname. Wel moest ik nog goedgekeurd worden door de arts (voornamelijk op medicatie en nog een lichamelijk onderzoek), maar ik was voor 90% al binnen. Een enorme opluchting! Het is nog even spannend voor de arts, maar de zenuwen zijn al een stuk minder. De kans op een beter leven is zoveel groter. Ik heb weer hoop. Hoop waar ik niet op had durven hopen!