De keuring bij de arts

Een paar weken geleden schreef ik over de intake bij Eikenboom en het advies voor een klinische behandeling in hun kliniek. Echter moest ik nog gekeurd worden door de arts, had ik geen andere mankementen? Hoe stond het met mijn medicatie?

Het gesprek met de arts liep eigenlijk best goed. Ondanks dat het een vragenvuur was en er meteen ook vragen over mijn trauma kwamen, lukte het me om in het heden te blijven en te vertellen wat er mis ging. Ze wilde enorm veel vragen, maar we hadden letterlijk tijd tekort. Ik was complex en heb al veel trajecten bewandeld, toch begreep ze mijn hulpvraag.

Ze legde uit dat in de kliniek ik van veel verschillende kanten belicht zou worden door verschillende therapeuten, om het totale plaatje te zien. Zie het als een (Eiken)boom. Elke kant ziet er anders uit, maar als je de ene kant ziet, kan je de andere kant niet zien. Als dat door meerdere mensen tegelijkertijd wordt bekeken heb je een compleet beeld. Zo kunnen ze een passende behandeling geven, die helemaal op jou aansluit.

Het beeld was typisch maar geeft wel hoop. Ik ben in de meeste gevallen anders dan alle andere cliënten, overal. Ik ben nog nergens de ‘standaard’ cliënt geweest. Dat is aan de ene kant naar omdat ik daardoor tegen veel onbegrip heb gelopen en niet altijd kreeg wat ik nodig had, maar hier wordt daar anders naar gekeken en dat gevoel is enorm fijn. Eigenlijk ook wel een beetje veilig.

De arts keurde me goed en zo was het alleen maar wachten op het telefoontje dat ze akkoord waren. De zenuwen gierden nog door mijn lijf, terwijl ik eigenlijk al met zekerheid binnen was. Vandaag werd ik gebeld. Een klinische opname van 6 maanden, 5 dagen in de week in kliniek 1. (Dit is de kliniek met ‘belastbare’ cliënten). Wel heb ik moeten afspreken om daar ook iets te doen aan het feit dat ik zoveel overdag slaap, maar dat is zeker ook mijn doel.

Wanneer er plek is? Eigenlijk is er nu al een plaatsje. Toch moet ik eerst nog een intake bij de afdeling zelf om mijn doelen voor de behandeling op te stellen. Het duurt echter dus nog enkele weken voordat ik opgenomen word en ik hoop dat het uitgesteld kan worden tot na nieuwjaar. Immers lijkt het me hectisch om in de kerst-weken te beginnen. Ook kan ik zo mijn laatste dingetjes op school afronden en dingen regelen op mijn werk. Veel kon in overleg, dus ik hoop dat die 1 of 2 weken later beginnen geen probleem zijn met deze redenering. Tevens wil ik goed afscheid kunnen nemen bij mijn huidige psycholoog. Ik ben behoorlijk aan haar gehecht en ze heeft veel met me meegemaakt en doorstaan, dat kan ik niet in één keer loslaten.

Ik vind het heel eng, spannend, vermoeiend, maar ook fijn. Eindelijk wordt er weer iets gedaan. Het wordt loeizwaar en veel werk verrichten, maar ik hoop dat het me wat meer touwtjes in handen geeft, meer regie over mijn eigen lijf, mijn eigen leven. Het wordt wachten op de laatste telefoontjes, en in 2018 gaan we rocken!