De keuze

Zo’n 5 maanden geleden heb ik gestreden om langer individuele gesprekken te krijgen bij de instelling waar ik nu zit, dat werd gelukkig toegezegd: voor 6 maanden. Na een maand of 4 zouden we evalueren en die evaluatie is nu geweest.

Simone* en ik zaten zoals gebruikelijk bij elkaar op de dinsdagmiddag. Dit keer in een iets andere setting, want samen bogen we ons dit keer over mijn behandelplan. Ben ik vooruit gegaan de afgelopen periode? Wat ging goed? Wat gaat nog wat minder en moeten we nog meer aandacht aan besteden?

Eigenlijk gaat het op bijna elk vlak beter. Ik onderneem meer vanuit de gezonde kant, zorg beter voor mezelf, uit beter mijn gevoel en op sommige momenten vóél ik me zelfs beter. Het gaat dus over het algemeen de goede kant op.

Toch heb ik moeite met vooral een ding: het voorval in het revalidatiecentrum in Tilburg wat traumatisch is afgelopen. Het lukt me nog steeds niet goed om het daarover te hebben en al helemaal niet om mijn gevoel daarover te uiten. Het blijft een verboden onderwerp dat me enorm veel spanning geeft. En zolang dat niet van de baan is, is traumatherapie zoals EMDR geen optie.

Uiteindelijk moet ik een keuze gaan maken, wat voor mij het verstandigste is. Of door naar de eerste-lijn, om daar, in mindere mate, therapie te volgen. Of na 2 maanden langzaam richting een afronding gaan en stoppen met de therapie. Een afweging die bijna niet te doen is. Enerzijds wil ik graag nog wat ondersteuning, maar de andere kant geeft weer dat dat met een nieuw persoon moet en het me enorm veel tijd kost om daaraan te wennen, over de spanning nog niet te spreken. Anderzijds vind ik het ook wel een fijn gevoel om te stoppen met de therapie. Ik ben al zo lang bezig, dat het ergens ook de tijd ervoor is. Maar ben ik er wel klaar voor?

Natuurlijk vroeg ik de mening van Simone. Zij gaf aan dat ze denkt dat ik het wel kan, afronden met de therapie. Tuurlijk blijven er lastige dingen, maar ook zij gaf aan dat het ook tijd is om het gewone leventje weer op te pakken, even therapie-vrij te zijn. Om te kunnen zien waar ik sta, ik kan over een paar jaar nog altijd beslissen om terug in therapie te gaan.

Die gedachte geeft me rust, want dat is eigenlijk het enige wat me tegenhoudt. Wat als het niet gaat? Dan zijn er altijd oplossingen. De keuze hoeft niet definitief te zijn wanneer ik merk dat het niet het goede moment was om dat te beslissen. Ik besluit dus te gaan voor afronding van de therapie!

*Simone is een pseudoniem.