De weg naar een beter leven #10

Oudejaarsdag. Ik was uitgeput en nadat ik uit bed was en ontbeten had, ben ik toch snel weer op de bank beland. Het ging niet. Ik heb de hele middag geslapen en daar baalde ik erg van. Ik wilde graag het ritme van het niet overdag slapen vasthouden. Toch was er een grens bereikt en moest ik kiezen tussen overdag of ’s avonds op.

Ik koos voor de avond. Met flink wat oliebollen en appelringen heb ik met mijn moeder een Harry Potter-film opgezet. Omdat er nog bezoek kwam van mijn broer en schoonzus is deze halverwege op pauze gegaan. We aten samen en toen we weer met z’n tweeën op de bank zaten hebben we lekker tv gekeken. Om 12 uur zijn we naar buiten gegaan en heb ik wat vuurwerk kunnen fotograferen. Ik was trots op het eindresultaat.

Nieuwjaarsdag heb ik erg rustig aan gedaan, want woensdagochtend begon er weer therapie. We deden een wandeling door het bos en na de lunch waren we, zoals elke woensdag vrij. Ik heb me die middag flink vermaakt met tafeltennissen, piano spelen, wandelen, lezen en diamond painten.

Donderdag nam ik tijd met mijn schema over mijn chronische pijn. De groep was onder de indruk van mijn gedachtes en zeiden dingen die me raakte. Voorzichtig stroomden de tranen over mijn wangen. Dat was de eerste keer dat ik er niet tegen vocht, ook al was ik er ook niet blij mee. Ik was te moe om me te verzetten. Ik kreeg een tissue aangereikt en achteraf voelde ik me een stuk beter. Ik moet de pijn leren accepteren en dat kan niet als ik er niks meer over deel. Als ik het er niet gewoon laat zijn.

Na die therapie moest ik snel mijn spullen pakken om naar de Efteling te gaan. Daar had ik een werkoverleg voor mijn nieuwe taak. Ik was best een beetje zenuwachtig, maar het groepje mensen was erg leuk, we hadden goede ideeën, ik voelde me nuttig en wat waard en ik kon lol hebben. Ik werd er alleen maar heel erg enthousiast van. Wat ben ik blij dat ik deze kans krijg.

De vrijdag was niet heel erg bijzonder. Onderweg naar huis stelde ik voor om naar La Cubanita te gaan. Mijn moeder stemde in en zo zaten we die avond niet thuis. We kletsten gezellig en hadden lol om van alles wat er fout ging. ’s Avonds zette ik nog een film op. Toen ik in bed lag besefte ik dat ik het al 60 dagen vol heb gehouden zonder automutileren. Iets om trots op te zijn.

Zaterdag had ik een erg lange werkdag. Even was er veel pijn, maar het viel me zeker niet tegen als je bekijkt hoe lang ik op mijn benen heb gestaan. Zondag heb ik weer aardig wat geslapen, maar ik voelde me ook ziekig. In de auto terug naar de kliniek heb ik veelal met mijn ogen dicht gezeten. Hopelijk lukt het me wel om de nieuwe therapieweek vol te houden.