Het afscheid van mijn psycholoog

Het is alweer 3 weken geleden dat ik mijn laatste afspraak bij Desirée* had. Samen hebben we er een mooi afscheid van proberen te maken om deze fijne periode met haar af te sluiten.

Ik had Desirée gevraagd om in mijn boekje te schrijven. Een boekje waar ik al meerdere schrijfsels van mijn therapeuten (revalidatiecentrum, psychiatrie) in bewaar en nog regelmatig terug lees. Dat wilde ze graag doen en ze vond het ook een goed idee omdat ik moeite heb met afscheid nemen.

In het tekstje staan alleen maar positieve dingen over mij en nu ik het zo terug lees krijg ik weer tranen in mijn ogen. Ze las het voor aan het begin van de afspraak en eindigde met: ‘Marleen, ik wens je veel succes en sterkte met het vervolg van je behandeling. Ik en de mensen om je heen geloven in je en ik hoop dat je dit zelf ook gaat voelen.’

Snappen waarom ze in me gelooft doe ik niet, maar het is wel heel fijn om te weten en het geeft me ook een goed gevoel. Er is altijd iemand op de wereld die in me gelooft, die altijd in me heeft geloofd en dat is zij.

Nadat ze haar tekstje had voorgelezen, haalde ik het spelletje skip-bo uit mijn tas en hebben we onder genot van chocoladepepernoten twee potjes gespeeld. Het was fijn, vertrouwd. En des te moeilijker was het afscheid.

Naast dat ik een kaartje voor haar had gemaakt, had ik ook de Efteling-blondmok van Hans en Grietje en het Polles’ pannenkoekenboek voor haar meegenomen namens mij en mijn moeder. In het kaartje zat nog een brief omdat ik het nooit zo kort kan houden en daar was ze het meest blij mee omdat het persoonlijk was.

Ik vind de weken zwaar zonder Desirée, omdat ik Sarah* nog niet helemaal vertrouw en op dit moment moeilijk mijn ei kwijt kan. Maar ik weet, door Desirée haar vertrouwen dat ik hier ook wel bovenop kom. De komende weken worden nog heel zwaar, maar ik kom er wel doorheen.

*Desirée en Sarah zijn pseudoniemen.