Na de eerste ontmoeting op de trap met Sarah*, gingen er een paar weken overheen voordat er weer wat schot in de zaak kwam. Omdat ik zo op zag tegen het eerste gesprek met Sarah, besloot ik samen met Desirée* om het gesprek al in te plannen om mijn spanning omlaag te brengen.
19 oktober was het dan zo ver, het kennismakingsgesprek. Vol zenuwen zat ik in de wachtkamer toen Desirée eindelijk de hoek om kwam. Met knikkende knieën liep ik met haar mee naar haar kamer en daar zat Sarah al op me te wachten.
Rustig stelde ze zichzelf nog een keer voor en omdat mijn spanning hoog was, bleef ze maar een minuut of 10. In die 10 minuten vertelde ze dat haar voorkeur lag om voor mijn deeltijdbehandeling de wisseling te hebben, zodat ze het gehele proces meekrijgt en daardoor zou ik binnen een maand over moeten van Desirée naar Sarah.
Aan de ene kant begrijp ik Sarah heel goed, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niks deed. Ik was er kapot van, ik wil niet eerder bij Desirée weg, ik wil niet eerder afscheid nemen van de persoon die me zo fijn helpt. Ik wil niet dat dat veilige en vertrouwde gevoel verdwijnt. Dat mogen ze niet van me af nemen.
Toen Sarah de kamer uit was kwam alle spanning eruit en begon ik te trillen en te shaken. Ik probeerde de tranen weg te stoppen, maar hoe hard ik het ook probeerde lukte het me niet om het in te houden, ik was op. Het voelt allemaal zo oneerlijk.
Het was fijn om een beetje meer kennis te maken met diegene die me over gaat nemen, maar ik zou het liefste alles terug willen draaien zodat ik me kon beschermen voor die rotte mededeling. Ik ben nog niet klaar voor een afscheid.
*Sarah en Desirée zijn pseudoniemen.
Sarah* is toevallig wel de fijnste tb’er die ik ooit heb gehad ! <3