Vandaag begin ik eindelijk met mijn deeltijdbehandeling. Aan de ene kant is dat heel fijn omdat ik er zolang op heb gewacht en aan de andere kant durf ik het helemaal niet en zou ik het liefste willen afbellen. (Nee, gaan we niet doen!)
Hoe dichterbij het kwam, hoe harder mijn lichaam nee riep. Pijnaanvallen, paniek, angst, niks werd overgeslagen. Ik ben bang voor eigenlijk alles wat ik in de deeltijd ga doen. Voor de therapieën, therapeuten en groepsgenoten. En dat terwijl ik er een aantal al van ken.
Ik maak me druk om wat de groepsgenoten over me vinden, over of het me wel lukt om mee te doen met alle therapieën door mijn pijn, energie en dwang en of ik niet heel vaak ga dichtklappen en niks uit mijn mond kan krijgen. Kan deze therapie me wel helpen? Of ben ik een te moeilijk geval en kom ik geen stap vooruit? Zijn de therapeuten straks radeloos omdat het me niet lukt om me open te stellen? Zou het zijn zoals ik verwacht? Valt het straks tegen? Allemaal vragen die me bezig houden.
Ik voel me een klein, bang konijntje dat helemaal niet uit zijn holletje durf te komen. Het is allemaal te eng, ik kan dit niet aan en dat is dus precies waar het allemaal om draait. Ik moet die stap zetten wil ik ervan af komen, maar die stap is zo ontzettend groot dat ik niet weet of dat me gaat lukken.
Mijn therapeuten vertrouwen in me, ik niet in mezelf. Ik heb geen flauw idee hoe ik het vandaag ga doen en daarom besloten mijn psycholoog en ik dat het slim is als we de afspraak van die week, voor de deeltijd zetten en dat één van de sociotherapeuten kort aansluit zodat ik uit kan leggen wat me zo angstig maakt. Dat geeft een iets rustiger gevoel. En toch zeg ik het nog één keer, ik durf het niet.
Heel erg veel succes!
Hoe is het geweest? Ik hoop dat het erg meeviel. Ik denk dat een groot deel van je angsten niet eens zo abnormaal zijn. Ik ben onlangs ook ergens begonnen en geloof me, ik was ook bijna niet geweest. 🙂