We zijn ondertussen zo’n anderhalve week verder en ik ben wat rustiger geworden op de HIC (High Intensive Care). Ik heb veel gesprekken gehad, mezelf de rust gegeven en uiteindelijk kon ik ook voor mezelf zorgen met slaap- en pijnmedicatie.
Halverwege deze opname ging het even mis met een poging, dat vind ik nu heel naar om te zeggen. Ik ben er namelijk de afgelopen dagen achtergekomen dat ik dus echt niet dood wil, alleen dit gevoel wil stoppen. Ik heb een lijst met 10 dingen die ik nog graag wil doen/meemaken opgesteld, iets wat me motivatie geeft om door te vechten. Nu nog iets vinden waarmee ik echt vooruit ga.
Voor de komende periode krijg ik een IHT-team aangewezen. Intensive Home Treatment. Dit betekent dat ze langs kunnen komen bij mij thuis, dat ik telefonische contactmomentjes krijg en ik kan naar een kortdurende deeltijdbehandeling om me verder te stabiliseren. Door deze nazorg voel ik me een stuk veiliger en nu dat allemaal is doorgesproken, hebben we besloten dat ik dinsdag met ontslag ga. Vandaag neem ik nog even een kijkje op de deeltijd, zodat ik me daar niet druk over hoef te maken als ik weer thuis ben.
Een verdere behandeling is nog niet bekend en dat wordt hopelijk komende week duidelijk. Op meerdere fronten wordt gekeken naar wat het beste voor mij is en waar ik nog iets uit kan halen. Ik word in ieder geval niet in de steek gelaten door zowel Eikenboom als de HIC, erg fijn!
Voor nu voel ik me eigenlijk wel oké in hoeverre dat kan. Maar ik weet langzaam weer waarvoor ik vecht en begin ook weer een klein beetje te dromen over het leven. Over dat boek wat er nog steeds moet komen. Dat maakt me rustig en geeft me motivatie. Ik ben er nog lang niet, maar de start is weer gemaakt. THE ONLY WAY IS UP!
Dus het is geen zes maanden geworden…