De nieuwe therapieweek begon weer op zondagavond met de weekendnabespreking. Toch was ik nog niet helemaal in de therapiestemming en vond ik het lastig om er goed bij te blijven. Het was een fijn weekend, waardoor ik het toch wel lastig vond om terug te gaan; immers, ik voelde me nu goed.
De maandag startte ik met delen in de groep over een vriendin die dinsdag één jaar geleden suïcide pleegde. Ik wist niet goed hoe ik die dag moest aanpakken en het liefste wilde ik in bed gaan liggen en wachten totdat het verdriet overging. Iets waarvan ik weet dat het niet werkt en zo bedachten we samen wat ik anders zou kunnen doen.
Bij psychomotorische-therapie heb ik, ondanks de hoeveelheid pijn die ik had lekker met een volleybal tegen de muur aan geknald. Het luchtte ergens op, maar al gauw nam de pijn de overhand en eindigde ik aan de kant. Ik was zo boos op mijn lichaam. Oneerlijk. De oefening erna heb ik daardoor helaas niet mee kunnen doen en op dat moment besefte ik maar des te harder dat ik dit zo graag anders wil. Mijn grenzen wil kunnen bewaken, luisteren naar mijn lichaam.
Dinsdag begon enorm zwaar met de gedachte aan mijn lieve vriendin. Toch vond ik het moeilijk om te uiten. Wel gaf ik tijdens een therapie aan dat ik even niet aan iets anders wilde werken, het voelde niet oké. Na de eerste therapie ben ik samen met een groepsgenootje naar de kapel gegaan om een (led-)kaarsje aan te steken. Daar schreef ik iets op een briefje en gooide de boodschap in kleine stukjes in het bos. Ik voelde veel verdriet, maar ook opluchting. Eindelijk mocht het er zijn.
In de middag wilde ik bij beeldende therapie iets doen voor die vriendin. In een grote plak klei schreef ik een van haar gedichten die me veel troost geeft en tekende ik een flamingo, waar ze zo van hield. Met trots keek ik erop terug. Ik was blij met het resultaat en ergens in mijn proces wil ik er verder mee gaan door het te schilderen. Daarna vierden we met de groep sinterklaas en dat was behoorlijk hectisch. Ik genoot, maar tegelijkertijd voelde het zo dubbel. Ik mag niet blij doen op deze dag.
Woensdag miste ik helaas de therapie door een afspraak bij de huisarts voor een ‘APK.’ Desondanks was het een heel fijn gesprek en voelde ik me erg op mijn gemak. In de middag lag ik veel op bed omdat mijn lichaam letterlijk uitgeput was, ik kon niet meer.
Donderdag begonnen we met een heftige psychotherapie. Daar kregen we de opdracht om alle gedachtes op te schrijven op een memo-blaadje, die van de straffende/veeleisende ouder kwam. Zoals: ‘Ik ben niets waard.’ Het was erg confronterend, zeker omdat ik een oneindigheid aan briefjes kon schrijven. Daarna plakte we ze op een groot vel en lazen we het een voor een voor. Even later scheurden we de stukken in flarden en een aantal besloten het om het buiten ritueel te verbranden. Daarna waren de tegenpolen aan de beurt. Wat zou je zeggen tegen het kwetsbare kind vanuit je gezonde volwassen-kant? Die opdracht was een stuk moeilijker en zo kwam ik maar uit op drie briefjes. Daar voelde ik me erg rot door.
Na die heftige sessie ging ik meteen door naar een afspraak met een sociotherapeut die ervaring heeft met chronisch ziek zijn. Samen dachten we na over hoe ik alles het beste kan aanpakken, hoe ik de pijn en vermoeidheid beter kan accepteren. We hadden het over actieve rust, de voordelen van het ziek zijn en een witboek bijhouden om de positieve puntjes in de dag te blijven zien. Het was een prettig maar moeilijk gesprek, want het is zo ontzettend rot om te merken dat ik zoveel inlever, terwijl ik zo normaal mogelijk wil leven.
Van donderdag-op-vrijdagnacht heb ik eindelijk goed geslapen en werd ik niet wakker van de pijn. Daardoor was ik meteen positief gestemd over het weekend. We bespraken vrijdag het weekend voor en de week na. Ik had een druk weekend voor de boeg. De theatershow ‘Showponies,’ werken, een afspraakje en ik zou langs gaan bij mijn broer en schoonzus die komende week op vakantie gaan voor een maand. De groep vroeg zich af of dit niet iets te veel van het goede was, maar tegelijkertijd had ik er zo’n enorm veel zin in dat het eigenlijk wel prima was.
Het weekend was zwaar, maar ik heb enorm genoten. Ik voelde me goed, de pijn was iets gezakt en ik heb me erg blij gevoeld. Ik ben weer helemaal klaar voor een nieuwe therapieweek. Laat maar komen die zevende week.