Een nieuwe week. Bij de weekendvoorbespreking voelde ik me eigenlijk wel prima en had ik weinig te vertellen. Ik genoot van het vrolijke gevoel en dat hield de eerste dagen van de week aan.
Maandag opende ik de week met de weekdoelen, waarin ik aangaf dat ik de balans wil vinden tussen actieve en passieve rust. Met de sociotherapeut van vorige week heb ik het over fotograferen gehad. Iets wat me heel erg leuk lijkt en ik eigenlijk al een hele lange tijd wil voor zowel mijn blog als privé, alleen mis ik nog een goed fototoestel. Halverwege de middag besloot ik dat ik, gezien ik bijna de 50 dagen zonder automutileren bereikt had, mijn camera mocht bestellen. Ik zocht het hele internet af en kwam uiteindelijk tot een keuze.
Dinsdag was het tijd om mijn camera op te halen in het centrum van Zeist, zo’n 25 minuten lopen van de kliniek af. Maar ik zou Marleen niet zijn als ik fout liep en zo was ik ruim 2 uur onderweg geweest. Maar, die camera was binnen! Wel was ik hierdoor erg over mijn fysieke grenzen heen gegaan en had ik veel pijn.
Woensdag was ik van plan om mijn nieuwe camera uit te proberen. Na het ochtendprogramma zou ik een uurtje passief rusten om vervolgens er in een rustig tempo op uit te gaan. Het ging helaas mis. Ik sliep door mijn wekkers heen en werd pas aan het einde van de middag wakker. Daarna appte mijn afspraakje dat hij mijn verhaal lastig vond en het over een half jaar nog eens wilde proberen met daten. Ik heb daar even over getwijfeld, maar het voelde niet oké om de reden. Mijn verhaal blijft mijn verhaal en daar zou ik waarschijnlijk de rest van mijn leven mee moeten dealen. Het liet me ingewikkeld voelen. Altijd weer die borderline die mijn leven verziekt. Toch kon ik me daar na een nachtje slapen overheen zetten. Voor nu is dit de situatie en dat is oké.
Donderdag pikte ik het actief rusten weer op en begon ik met afscheid nemen van mijn maatje hier. Bij haar voel ik me vertrouwd, mag ik zijn wie ik ben en had ik de grootste lol. Lastig dat ze dan weg gaat. Ik maakte nog een kaartje en ’s avonds maakten we samen nog een wandeling over het terrein. Wat ga ik die meid missen!
Vrijdag begon ik met een afspraak met mijn behandelaar. We deden een imagination-oefening. Ik maakte een veilige plek voor mezelf en daarna gingen we naar een angstig moment in mijn leven. Het liefste wilde ik mijn ogen open doen en de kamer uit rennen. Toch durfde ik te vertrouwen op mijn behandelaar en kon ik voor het eerst goed in contact staan met de angsten van vroeger. Ze greep in, in de situatie en daarna gingen we terug naar mijn veilige plek. Ondanks dat ik het heel moeilijk vond, heeft het me wel geholpen en voelde ik me rustiger na die afspraak.
In de middag was het dan tijd om afscheid te nemen van mijn mede-cliënte. In de groep liet ze nog een mooi liedje van Shawn Mendes luisteren, waar ik erg geroerd door werd.
‘Sometimes it all gets a little too much
But you gotta realize that soon the fog will clear up
And you don’t have to be afraid, because we’re all the same
And we know that sometimes it all gets a little too much’
Het weekend heb ik vooral rustig aan gedaan. Ik was moe, maar ik ben zondag toch nog even naar de Efteling geweest om foto’s te gaan maken met mijn nieuwe camera. Ik heb een aantal mooie plaatjes gemaakt en voelde me vrij in de buitenlucht. Ik voel me best prima en daar kan ik alleen maar van genieten. Op naar de nieuwe therapieweek!
Wat een stappen heb je gemaakt Marleen!
Het nummer van shawn is erg mooi! Ik krijg er ook vaak tranen van in mijn ogen.
Succes met de volgende weken, jij mag heel trots op jezelf zijn!
“… het over een half jaar nog eens wilde proberen met daten.” – Wat een ontzettend naar persoon.