Op weg naar een beter leven #8

De therapieweek begon goed, ik voelde me fijn na een rondje Efteling. Wel was ik erg moe en wilde ik vroeg naar bed. Dat lukte ook en zo werd ik maandag weer relatief uitgerust wakker.

Maandag viel PMT uit. Ik vond dat eigenlijk niet zo erg. Immers betekent PMT vaak dat ik tegen mijn lijf aan loop, aan de kant zit en gefrustreerd raak. In plaats daarvan gingen we met een groepje Kolonisten van Catan spelen. Lang geleden dat ik dat heb gespeeld en ik had lol. Daarna hadden we een fijne sociotherapie en daarna heb ik nog even een half uurtje door het bos gewandeld. Ik vond het fijn om even alleen op pad te zijn en besefte me tijdens het lopen dat ik de hele dag geen drang tot automutilatie had. Ja, ik weet dat het terug komt, maar dat besefmomentje was zo intens fijn.

De dag eindigde daardoor ook heel goed. In bed was ik aan het nagenieten. Ik droomde over een toekomst, mijn toekomst. Jaren dacht ik dat een studie niet haalbaar was en ineens kwam het in zicht. Steeds een stapje dichterbij. Uiteindelijk was ik te vrolijk om te gaan slapen, dit had ik echt nooit verwacht in zo’n korte tijd.

Dinsdag zat ik er ook prima bij. Wel hadden we een voorbespreking voor kerst en dat vond ik ergens een beetje ingewikkeld. Kerst is in mijn herinnering vrijwel nooit fijn geweest, naast het werken in de Efteling. Dit jaar zou ik voor het eerst in jaren een dag thuis zijn. Ik heb het zoveel mogelijk proberen voor te bereiden.

Bij beeldende therapie deden we een groepsopdracht. We gingen met twee technieken werken op verf en karton, daarna maakten we er individueel twee kaarten van: Een naar jezelf geschreven, een waar anderen iets voor je op konden schrijven. De opdracht was om op te schrijven wat je jezelf en de ander wenst voor het nieuwe jaar. Omdat ik me goed voelde kon ik veel positieve dingen voor mezelf wensen. Voor het eerst in zoveel jaar gunde ik het mezelf oprecht en daarmee had ik weer een ontzettend goede dag.

Woensdagmiddag ben ik even naar Utrecht gegaan. Ik heb wat leuke winkeltjes bezocht en kocht een aantal dunkin’ donuts. ’s Avonds kookte ik voor het eerst in de groep, gelukkig is deze iets kleiner op woensdag door de oefendag. Daarna heb ik een lange douche genomen en kon ik met een tevreden gevoel mijn bed in.

Donderdag werd ik helaas wakker met migraine waardoor ik me ziek heb moeten melden. Na mijn medicijnen en een paar uur slapen was het gelukkig grotendeels over. Ik vond het lastig om ziek te zijn. Om therapieën te missen, om even ‘buiten’ de groep te vallen. ’s Middags kon ik het weer aan en heb ik wat gediamondpaint, gitaar gespeeld en verder nog wel rustig aan gedaan. Het leek mijn goede stemming even te bederven, maar ik kon me snel herpakken. Ziek zijn kan iedereen gebeuren, dat is niet het einde van de wereld.

Vrijdag bespraken we het weekend voor, hadden we nog een afscheid en daarna hadden we een kerstlunch. Naast alle cliënten waren ook de teamleden die aanwezig waren erbij. Het was gezellig, ik heb therapeuten op een andere manier leren kennen en ik voelde me daardoor toch meer op mijn gemak.

Vrijdagavond ben ik naar een feestje gegaan. Ik had er enorm veel zin in en ik vond het ontzettend fijn om een aantal vrienden weer te zien en te kunnen zeggen dat het goed gaat. Wel was ik helemaal gesloopt en ben ik vroeg naar huis gegaan. Immers, ik moest zaterdag ook nog werken. Dat ging prima en ook zondag was ik op het werk te vinden.

Al met al was het een goede week. Met als hoogtepunt: Dat ik me voor het eerst in 13 jaar een paar dagen achter elkaar niet suïcidaal voelde. Ik ben trots. Ik had nooit kunnen geloven dat ik dit punt zou bereiken. Wauw.