Opname update #1

Mijn eerste opnameweek zit erop. Vraag me niet hoe, want ik heb de boel vervloekt. Er ging zoveel mis, ik voel(de) me zo slecht. Geen fijne opening in ieder geval.

Het begon mijn 1e echte dag eigenlijk al, vroeg in de ochtend. Ik had een best prima nacht gehad en iedereen was daar verbaast over. Even later was er iemand uit de groep woedend op mij. ‘Waarom heb jij wel geslapen en ik niet? Ik zit hier al veel langer dus ik verdien het meer om hier te slapen.’ Uh, ja. Mooie start dit. Ik was er helemaal beduusd van, want hoezo gaat het hier om wie het het meest verdient om te slapen? Verdienen we dat niet allemaal?

Naast een gewoonweg ‘kut’-reactie, had ze ook een toon in haar stem die me heel erg deed denken aan de psycholoog uit mijn trauma. Binnen no-time zat ik in een vreselijke herbeleving. Ik heb urenlang liggen huilen op mijn kamer voordat ik het durfde om naar de verpleging te gaan. Daar kwam al snel onbegrip toen ik over herbelevingen begon. Na een minuut of 10 werd pas de vraag gesteld: ‘Wat is een herbeleving?’ Ik probeerde het uit te leggen, maar de verpleegkundige vatte het op als mijn gedachtes. Iets wat ik in mijn paniek niet meer kon uitleggen. Hoe langer we er over hadden, hoe erger het leek te worden. Ik heb daardoor uiteindelijk het gesprek gestopt, ik moest hier alleen doorheen. Oh en dat groepsgenootje, dat zit elke groepstherapie bij me in de groep.

De 2e nacht heb ik helemaal niet geslapen van de spanningen. Maar naar de verpleging durfde ik niet. Weer urenlang dwalen op mijn kamer en de gangen. En toen liep ik een fijne verpleegkundige tegen het lijf. ‘Heb je vandaag toevallig even tijd?’ Ze reageerde kortaf van niet, dat alle verpleegkundigen vol zaten en ik het maar tot morgen moest laten rusten. Ik probeerde uit te leggen dat de nood heel hoog was en blijkbaar werd dat gehoord, want even later kwam er een andere verpleegkundige naar me toe om toch een tijd met me te prikken later die dag. Dat gesprek was fijn. Heel even leek het weer alsof ik wat waard was. Ik uitte mijn frustratie over dat ik bij niemand echt mijn ei kwijt kon. Alsof ik de verloren nieuweling ben.

Die avond kreeg ik te horen dat ik de dag daarna een afspraak had met de klinisch psycholoog van de afdeling. Ongewoon dat ze dat deden, maar ze zagen mijn nood. Dat gesprek werd mega ingewikkeld door mijn suïcidale gedachtes en de drang om te automutileren om de herbelevingen even te stoppen. Want een ding was zeker, ze keuren dat hier volledig af. Na wat afspraken voor het weekend was ik wat rustiger. Maar ook echt rustiger. Ik kon mijn draai weer vinden.

Tot de laatste therapie van de week. Kunstzinnig. Op de een of andere manier heb ik altijd iets met creatieve therapeuten, of niks kun je het beter noemen. De opdracht was om een drieluik te maken; eerst het verleden, dan het heden en dan de toekomst. Ik viel stil. Herbelevingen door het verleden, wat overging in het heden en toekomst. Ik tekende niks. De therapeut pushte enorm, ik moest wat. Desnoods met kleuren. Ik gaf aan dat het het beste is om me even met rust te laten, maar daar was geen gehoor naar. Ze bleef pushen. Zo erg, dat ik uiteindelijk weg ben gelopen uit de therapie.

Overstuur op de gang kwam ik een verpleegkundige tegen en vroeg om een gesprekje. Weer geen tijd, de tweede verpleegkundige ook niet. Ik merkte dat ik steeds verder afgleed in mijn herbeleving, dat ik tegen dissociëren aan zat. Huilend en in paniek op mijn kamer waarna uiteindelijk een van de verpleging aanklopte. Toch een gesprek. Maar het gesprek nam snel een andere wending dan mijn gevoelens. Ik mocht geen hulp vragen op de gang, ik moet begrijpen dat ze niet altijd meteen tijd hebben en ik gaf ze het gevoel dat ze me wat aandeden. Ze bleef erover doorgaan en van binnen ging ik kapot. ‘Zie je, ik kan niks goed doen. Ik ben alleen maar een last. Ze wil me weg hebben.’

Kortom: Ik voelde me weinig gehoord. Ik kon niet mezelf zijn. Ik mocht niet voelen wat ik voelde. En zo lijkt alles wat ik het afgelopen jaar heb geleerd in een keer naar beneden te donderen. Ik moet het weer alleen doen.