Opname update #2

De tweede week in mijn opname begon op zondagavond met een nieuwe afwijzing van hulp. Ik opende een kaartje met een tekst van Celine, een vriendin die in december suïcide heeft gepleegd en ik was helemaal over mijn toeren. Nadat ik een gesprek bij de verpleging had aangevraagd kreeg ik de reactie met dat ze dat niet gingen doen omdat ik dan helemaal niet zou kunnen slapen. Dit terwijl ik juist het tegenovergestelde gevoel had. Ik kan niet slapen als ik het er niet over heb.

En inderdaad. De hele nacht lag ik wakker. Eerst piekeren over Celine, daarna over de afwijzingen en de eerste week. Toen ik op maandag ook nog een botsing kreeg met mijn evv-er (eerst verantwoordelijke verpleegkundige) was het klaar. Ik heb letterlijk mijn koffer ingepakt, maar echt weggaan wilde ik niet. Ik wilde alleen maar de onrust kwijt.

Een dag later had ik gelukkig mijn eerste afspraak met de psycholoog van hier. Lastig was het wel, maar het ging me redelijk af. Ze vroeg naar mijn eerste indruk, maar die vond ik erg moeilijk te achterhalen door alle spanningen. Later op de dag vond ik het gesprek eigenlijk wel oké gaan, het is in ieder geval niet geen-match. ’s Middags zag ik de arts. Deze maakte zich ongelofelijk veel zorgen door de drang die ik had om te automutileren. Ik probeerde al een paar keer uit te leggen dat het geen absolute ramp is, maar dat vinden ze hier dus wel en dat maakt het enorm ingewikkeld. We spraken een tweede afspraak in de week af om het weekend voor te bespreken.

’s Avonds had ik nog een evv-gesprek die helemaal uit de hand liep. Tijdens mijn spanningen kijk ik veel weg en naar de grond. Er ontstond een discussie waarin ze me dwong om haar aan te kijken. Zelfs in mijn spanning heb ik dat benoemd en uitgelegd waarom ik het op dat moment niet kon. Weer geen gehoor. Ik moest niet zo kinderachtig en onbeleefd doen, anders zou ze het gesprek niet voortzetten. Weer probeerde ik het uit te leggen, maar het leek maar niet over te komen. Ik heb uiteindelijk het gesprek stopgezet, dit kost te veel van mijn energie die ik al niet heb. Gelukkig kwam die avond (uit voorzorg ingepland) een van mijn beste vriendinnetjes langs. Samen hebben we wat gedronken in een cafe en nog een gezellig spelletje gedaan op mijn kamer. Het was fijn en even voelde ik me weer wat safer. Wat ben ik blij met zo’n vriendin en wat fijn dat ze kon komen. Ik ging zo iets rustiger mijn nacht in.

Van woensdag op donderdagnacht heb ik helaas toch weer veel wakker gelegen. Halverwege de nacht werd ik wakker met kramp, dat de hele nacht door is gegaan. Toen ik opstond ging het fout, ik voelde mijn kuitspier weer een beetje scheuren. Helaas niet de eerste keer. Ik liep heel moeilijk van de pijn, maar niemand vond het nodig om eerder dan 16:00 naar mijn kuit te laten kijken. Met veel pijn had ik de eerste afspraak bij de fysio. Een andere start, want nu was er letterlijk iets praktisch aan de hand. Ze concludeerde dat het spiertje inderdaad een beetje gescheurd was en we maakten een afspraak voor de dag erna om het in te tapen. Verder hadden we een kort gesprek gehad over mijn klachten, die we de week erna zouden voortzetten. Grappig vond ik het dat ze iets noemde (‘Ik heb geen glazen bol, maar…’) wat mijn oude psycholoog ook vaak zei. Ik heb daar vreselijk om zitten lachen en eigenlijk gaf het me wel een heel veilig gevoel. Het was een goede start!

Vrijdagochtend is mijn kuit ingetapet en daarna ging lopen een stuk beter. De dag was verder rustig verlopen en zelfs creatieve therapie ging wel redelijk. Al moet ik zeggen dat ik wel ontzettend dichtklapte tijdens het bespreken van mijn ‘kunstwerk.’ Maar dat neem ik dan maar voor lief in de tweede week. Ik was ontzettend blij dat ik weer naar huis kon, maar was gelukkig een stuk energieker dan de week ervoor. Een goede timing, want ’s avonds had ik nog een personeelsfeest van de Efteling. Weliswaar op krukken door mijn kuit (op aanraden van de fysio, speciaal voor het feestje). Aan het einde van het weekend voelde ik me zo goed dat ik zelfs nog eventjes gewerkt heb. En zo sluiten we deze bewogen week toch best prima af.