Opname update #3

Een nieuwe week en weer nieuwe kansen. Het weekend was fijn en toen ik zondagavond weer terug kwam had ik toch een steen in mijn maag toen mijn moeder alleen terug reed. Wat had ik graag nog langer van dit weekend willen genieten. Maar de therapie wacht op me, op weg naar een beter leven.

Ik begon de maandag met een gesprek bij mijn psycholoog. Het was een moeizaam gesprek waarin ik flink heb geklaagd over mijn evv’er. Mijn psycholoog besloot om er een melding van te maken voor een gesprek met oplossingen, die later die week zou plaats vinden. Het was ingewikkeld om mijn evv’er zoveel mogelijk te wijken, maar ze haalt het bloed onder mijn nagels vandaan.

De dinsdag heb ik tijdens een gesprek mijn doelen opgesteld. Met enige twijfels over de behandeling lukte het me toch goed om alles op een rijtje te zetten wat ik de komende tijd hier wil bereiken. In de middag had ik weer de fysio en daar hebben we vooral veel gepraat. Over waar ze rekening mee moet houden (ik kwam met een hele lijst, oeps), over mijn lijf. Waar ik standaard over uiterlijke kenmerken begon die ik niet leuk vond, ontdekte zij dat ik het heel lastig vind om over mijn pijn te praten. Iets waar we aan gaan werken. We spraken af om de volgende keer ‘uit de kleren te gaan’ en mijn lijf te onderzoeken. Iets waar ik me erg druk over ging maken.

Woensdag brak ik tijdens een gesprek met een fijne verpleegkundige. Ik gaf aan dat ik me zo onbegrepen voelde in alles. In het automutileren, in mijn suïcidale gedachtes, in het missen van personen, in het feit dat dingen verkeerd begrepen worden. (Lees: er stond in het systeem dat ik last had van stemmen, uh…) En dat dat onbegrip leidde tot dat ik hier niet wil zijn. Het zoveelste gesprek waarin mijn evv’er genoemd werd en uiteindelijk heb ik ook het gesprek van donderdag kunnen voorbereiden om oplossingen te vinden. Het gesprek die donderdag verliep eigenlijk heel goed. Ik werd gehoord in mijn gedachtes en gevoelens en we gaan op zoek naar een oplossing. Tot die tijd moet ik zoveel mogelijk proberen om toch mijn vragen aan mijn evv’er te vragen, maar de spanning niet te veel en te vaak op te zoeken. Ik werd weer wat rustiger.

Die middag had ik ook weer fysio. Enorm zenuwachtig stapte ik de kamer in. Terwijl ik in mijn ondergoed stond ging ze me bekijken, iets wat ik heel ongemakkelijk vond en het liefst wilde ik me verstoppen. Toch stond ik het toe. Ze vroeg of ze mijn schouders mocht aanraken, ik ging akkoord. Maar toen ze me aanraakte, raakte ik in een paniekaanval. Ze liet snel los, maar de gevoelens waren er alweer. Ik heb gefaald. De rest van de avond voelde ik me slecht en toen een verpleegkundige ook nog een opmerking maakte over iets wat ik zei barstte mijn bommetje. Daar zat ik dan op de kamer met de mesjes in mijn hand. Gelukkig is het gelukt om het niet te doen en ben ik er uiteindelijk uitgekomen door een gesprek met diezelfde verpleegkundige. Mijn gedachtes nemen zo enorm vaak een loopje met me en dat is me opnieuw heel duidelijk worden. Iets waar ik bewuster van wil worden op dat moment, dus dat ga ik oefenen.

Na mijn uitbarsting voelde ik me een stuk beter en zo heb ik ook heerlijk geslapen. Ik eindigde de week weer met kunstzinnige therapie. Ik maakte een berglandschap en daar hebben we later over gesproken. Het was vrij schilderen. En ik had een liedteksten in mijn hoofd, die heb ik uitgebeeld. De therapeute schreef de tekst op: ‘Ik beklom heuvels die voelden als bergen en de top leek me eindeloos hoog. Maar iets in mij wist, wat ik boven zou vinden, dus hield ik die top in het oog.’ Ze vond het zo mooi dat ze het in het verslag ging zetten, waar musicals al dan niet goed voor zijn. (Soldaat van Oranje).

Zo eindigde ik de week ontzettend vermoeid, maar wel heel goed. Ik ging vrolijk naar huis en het weekend was eigenlijk best fijn. Weer naar de Sprookjessprokkelaar geweest en even gebuurt bij mijn geliefde collega’s. En nu, op naar week 4. Ik heb goede hoop, want heel langzaam begin ik me een beetje op mijn plek te voelen.