Opname update #5

Maandagochtend vroeg werd ik voor mijn wekker gewekt door iemand van de verpleging. Een spoed-mededeling in de huiskamer. Eigenlijk wist ik van tevoren al wat de mededeling zou zijn, zonder dat ik het kon weten. Ik had zo’n donkerbruin vermoeden dat het over een mede-cliënte ging. En inderdaad, daar kwam het nieuws. Ze had zichzelf van het leven beroofd.

Een golf van emoties kwam over me heen. Verdrietig, niet omdat ik haar heel goed kende, maar omdat het gewoon verdrietig is en er veel andere dingen naar boven kwamen. Boos op mezelf, waarom ik dat niet kan. Machteloos verloren, toen ik zag hoe aangeslagen de groep was. Schuldig, omdat ik het aan zag komen en niks gedaan heb. Sommigen in de groep hadden dit nooit verwacht. Ik wel. Maar daardoor voelde ik me eigenlijk alleen maar slechter. Was ik de enige die dit had gezien?

Kort na de mededeling kwam een van de fijnste verpleegkundigen naar me toe voor een gesprek. ‘Juist bij jou zal het wel heel veel losmaken, dus ik wil het er graag met je over hebben.’ Alles kwam eruit. Mijn verdriet, mijn schuldgevoelens. Ze stelde me een beetje gerust, ook zij hadden dit gezien en helaas niet kunnen voorkomen. Maar ik mocht boos op ze zijn, boos dat het ze niet gelukt was om haar te helpen. Ik was het alleen niet. Ik vertelde dat door deze situatie mijn drang om een einde aan mijn leven te maken alleen maar groter werd, maar ook dat ik dat niet wilde voelen.

Terwijl de hele groep aangeslagen was, gingen de dagen erna de therapie gewoon door. Dinsdag had ik bijvoorbeeld mijn behandelplanbespreking, een soort evaluatie van de afgelopen periode. Daarin werd duidelijk dat ik mezelf niet zo erg had laten zien de afgelopen tijd, terwijl ik juist naar mijn idee heel veel had laten zien. De kennismakingsperiode werd verlengd. Na een uitspraak van mijn evv’er dat weer niet klopte, barstte de bom. De bom die al zoveel weken op springen stond. Het ging niet goed. ’s Avonds sprak ik dit uit bij de verpleging en er werd een afspraak gemaakt met de klinisch psycholoog.

Een dag daarna gaf ik bij mijn psycholoog aan dat ik al met een voet over de drempel was gestapt naar de dood. Alsof ik er al niet meer bij was, in het leven. Dat klinkt heel vreemd, maar ik weet niet hoe ik het anders uit moet leggen. Ze maakte zich zorgen en even later had ik een gesprek met de klinisch psycholoog. Zij zag ook dat deze situatie niet meer ging en schakelde de hulptroepen in. Vanaf dat moment werd er gezocht naar een crisisopname-plaats in de buurt van mijn woonplaats en mocht ik niet meer zelfstandig naar buiten.

Opgesloten. Opgesloten op een open kliniek. Ik werd in de gaten gehouden. Tussendoor even frisse lucht met iemand van de verpleging. Ik wilde huilen, alleen maar huilen. En er werd maar niks bekend. Donderdagmiddag ook nog even naar de fysiotherapie gegaan en samen weer een rondje gewandeld. Daarna was er eindelijk nieuws. Ik moest naar de crisisdienst in Den Bosch om te kijken of een opname nodig was en uiteindelijk kwam ik terecht op de HIC. High Intensive Care. Ze waren lief voor me tijdens mijn opnamegesprek, maar het voelde allesbehalve goed. Ik wil weg, ik wil niet leven. De eerste nacht heb ik in de comfortroom geslapen, een kamer met extra faciliteiten, maar ook: camera’s. Ik voelde me erg bekeken, maar ik heb die nacht wel geslapen. ’s Ochtends werd ik opgehaald door twee verpleegkundigen om naar mijn eigen afdeling en kamer te gaan. De begin van een nieuwe start, een nieuwe zoektocht naar een behandeling dat wel bij me aansluit. Maar jeetje, wat ben ik levensmoe.

Vanaf nu zullen er dus geen opname updates meer komen, wel zal ik mijn zoektocht nog vastleggen en regelmatig updates schrijven, maar wel weer onder een andere titel. In mijn volgende artikel (nu ook online), schrijf ik over hoe het nu met me gaat.