Vorige week maandag was mijn eerste afspraak bij mijn psycholoog na haar vakantie. Ik moet toegeven dat ik het heel erg spannend vond om haar weer te zien. Ik was bang dat ze teleurgesteld of boos was, dat ik het niet goed had gedaan bij haar vervangster en met die angst stapte ik haar kamertje binnen.
Ik merkte dat er een soort extra spanning was dat ik niet meer alles tegen haar kon vertellen. Ik gaf korte antwoorden en bleef veel stil en het lukte me niet om over de drempel heen te komen. We probeerden het te hebben over hoe het de afgelopen weken bij haar vervangster is gegaan en kort hebben we het gehad over het weggaan van zowel mijn psychiater als mijn deeltijd-therapeute.
Aan de ene kant vond ik het heel fijn dat ze weer terug is, dat ik weer met haar kan praten en dingen in vertrouwen kan zeggen. Zij is een van de enige personen waar ik me op dit moment veilig voel. Maar ik vind het ook heel erg lastig dat ze weer terug is omdat het niet zo voelde als voor haar vakantie. Het was niet meer helemaal veilig, vertrouwd. Daar heb ik erg veel moeite mee, want ik zou het graag net zo hebben als daarvoor.
Ik hoop dat ik de komende weken toch weer wat aan mijn psycholoog ga wennen en dat we uiteindelijk de boel kunnen oppakken waar we waren gebleven zodat ik weer stapjes kan zetten. Tot die tijd staat alles even op een iets lager pitje!