Al weken maak ik me druk over wat mijn groepsgenoten van me vinden. Zouden ze me wel leuk genoeg vinden? Vinden ze me geen zeur? Haten ze me straks niet als ik iets doms zeg? En ga zo maar door, de gedachtes razen door mijn hoofd en maken me bang. Heel bang.
Waar ik het meeste bang voor ben is mijn dwang en hoe ze daar op gaan reageren. Ik heb mijn eigen stoel nodig, ik durf niet te kleien bij creatieve therapie omdat mijn handen dan vies worden, ik moet me 4 keer aan- en uitkleden bij het omkleden voor psychomotorische therapie en ik mag niet op de lijntjes in de sportzaal staan. En dat is slechts een greep van mijn dwanghandelingen die ze zeker te weten gaan opmerken.
Allemaal rare dingen waarin ik waarschijnlijk anders ben dan de andere groepsleden en dat maakt me bang. Want wat als iemand expres op mijn stoel gaat zitten om me te jennen? Wat als ze me uitlachen omdat ik dingen niet durf? Wat als ze het niet begrijpen?
Ik ben bang dat mijn dwang de therapie op gaat houden. Dat ik te laat kom omdat ik naar de wc moest, dat we niet kunnen starten omdat ik nog niet klaar ben of mijn handen nog moet wassen. Dat straks alle therapeuten en groepsgenoten een hekel aan me hebben omdat mijn dwang alles verpest.
Het is niet reëel om te denken dat deze groep helemaal niks snapt. Iedereen heeft zijn dingetjes en iedereen heeft zijn bagage. Toch krijg ik dat maar niet in mijn kop gestampt en houden de vragen me al dagenlang uit mijn slaap.
Ze vinden me vast een idioot.
Ik snap je angst heel erg goed, maar ik kan hem niet wegnemen. Het enige wat ik kan is zeggen dat in mijn ervaring er ontelbaar veel geduld en respect is voor groepsgenoten. Vergeet ook niet dat iedereen er met een reden zit. Die zitten er niet om de groep op te vullen zodat je geen individuele therapie hebt 🙂
Hoi Marleen,
Ik kan heel goed begijpen dat je hier bang voor bent.
Echter wat Carlijn al zegt, niemand zit daar voor niks.
Misschien zit je juist wel met lotgenoten, waardoor ze jou verhaal heel herkenbaar vinden, en er juist daarom heel erg veel begrip voor hebben.
En vergeet één ding niet !
Iedereen mag er zijn !
Met zijn, of haar beperkingen, met zijn, of haar tekortkomingen, maar ook met zijn, of haar mooie, en sterke kanten die iedereen ook heeft..
Zet hem op Marleen !
Je kunt het !
Héél erg veel succes toegewenst bij, en met je therapie !