De vrouw in de trein

Zaterdagmiddag besloot ik last-minute naar een musical te gaan. Een paar uur later was ik onderweg naar het theater, ongeveer één uur reizen van mijn huis vandaan. Het was koud tijdens mijn treinoverstap en gelukkig kwam de trein eerder aan als verwacht. Ik stapte in en hoorde kinderen krijsen. Ik keek op, liep in die richting en zag dat er een vrouw op de grond lag.

Een paar seconden had ik nodig voor ik besefte dat het niet goed was. Er waren genoeg omstanders voor de vrouw, maar niemand keek naar de kinderen die ernaast stonden. Ik stapte er op af en al snel begreep ik dat het de kinderen van haar waren, de vrouw die op de grond lag. Ik trok de kinderen, van ongeveer 5 en 1,5 jaar oud, een aantal rijen van hun moeder vandaan en ging daar met ze zitten. De kleinste op schoot, ze was snel stil. De jongen van 5 gaf ik mijn iPad met spelletjes. Ik was nog nooit zó blij dat ik deze bij had.

Zelf zat ik in het zicht, zodat ik alles wat er gebeurde kon volgen. Ik zag de vrouw steeds grauwer worden, het zag er niet goed uit. Regelmatig keek de kleuter me aan en vroeg me dingen. ‘Hoe is het met mama?’ ‘Hoe ziet ze er nu uit?’ Steeds probeerde ik zo eerlijk mogelijk te antwoorden. Ondertussen zag ik dat de hulpdiensten waren opgeroepen en onderweg waren. Nog geen 5 minuten later waren ze er en begonnen ze met reanimeren.

‘Gaat mama dood?’
Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Met tranen in mijn ogen keek ik hem aan en zei dat ik het niet wist. Hij kroop op mijn schoot en begon te huilen. Ik probeerde hem te troosten. Het liefst wou ik zeggen dat alles goed kwam, maar ik wou niet liegen. Ik wou hem geen valse hoop geven. Een naar gevoel bekroop me, er is een grote kans dat dit niet goed af zou lopen.

Even later werd de vrouw met een brancard de trein uit getild. Ik stapte op met de kinderen richting de politie en meldde dat dit haar kinderen waren. De politie zou ze meenemen, opvangen en zorgen dat ze bij familie terecht zouden komen. Ik bedankte hen, maar op dat moment begon de oudste te schreeuwen: ‘Ik wil met mama mee, mama mag niet alleen in de ziekenwagen!’ Een van de politieagenten pakte beide kinderen op en rende ermee naar de ambulance. De ander bedankte me voor het opvangen van de kinderen en zei dat, nu de trein weer vrijgegeven was, deze zo weer zou vertrekken. Ik stapte in met een naar gevoel, maar ik wist dat ik niet meer kon betekenen voor de kinderen en hun moeder.

In de avond en nacht bleef ik ermee zitten. De ochtend erna besloot ik de politie te bellen om te vragen hoe het afgelopen was. De vrouw aan de telefoon wilde eerst geen informatie geven, maar besloot uiteindelijk om alleen de uitslag te benoemen, niet hoe de vrouw heet en waar ze woonde etc. Ze vertelde dat de vrouw het niet gered heeft en er schoot een grote brok in mijn keel. ‘En de kinderen?’ De kinderen zijn opgevangen door opa en oma en maken het redelijk, mede dankzij jouw handelen. Ze bedankte me nogmaals en zo sloten we het gesprek af.

De dagen erna dacht ik er veel aan. Het beeld hoe ik de vrouw zag sterven, maar vooral dacht ik aan haar kinderen. Wat voor naar en moeilijk rouwproces zij moeten beginnen op zo’n jonge leeftijd. Mijn hart breekt elke keer een beetje als ik daar aan denk. Ik bedenk ook hoe moeilijk de rouwverwerking van mijn beste vriendin was toen ik 13 was, zoiets wens ik niemand toe. En zeker niet zulke jonge kinderen. Wat had ik ze graag hun moeder terug gegeven…

Rust zacht, mooie moeder.