Het is alweer 2 maanden geleden dat mijn contract bij de Efteling afliep. En hoe langer dat geleden is, hoe meer ik denk ‘was het maar weer zomer.’ Ik mis het enorm.
De Efteling was voor mij veel meer dan alleen mijn werkplek. Het was een plek waar ik me veilig voelde en mezelf kon zijn. Een plek waarin ik geaccepteerd was zoals ik ben, met dwang en chronische pijn. Een plek waar ik me voor het eerst in mijn leven nuttig voelde en dat ik het waard was om te leven. Het voelde nooit als werk, altijd als een plek waar ik naartoe mocht om mensen te vermaken, om mensen het mooie deel van het leven te laten zien. Een plek waar ik heel eventjes alles kon vergeten. Ik voelde me er zo fijn.
De Efteling is tot nu toe de enige plek op de wereld waar ik me over mijn dwang heen kon zetten. Dat ik kinderen een hand gaf, geld aannam, een paniekaanval kon onderdrukken terwijl een kind op mijn hand had geniesd, op lijntjes kon staan zonder dat ik bang was dat er iets zou gaan gebeuren en even kon stoppen met alles om me heen te tellen. Het lukte me niet altijd, maar het was een enorme verademing als het wel lukte en daardoor wilde ik vaak zoveel mogelijk werken.
Ik merk dat sinds ik weg ben, ik het doel van mijn leven weer mis en dat is zo jammer. Ik wil niet afhankelijk zijn van een plek om me nuttig te voelen. En ik weet dat ik dat moet leren, dat ik moet leren dat mijn leven zin heeft. En totdat dat gebeurt, is het een mooi doel. Me goed genoeg voelen om terug te komen werken in de Efteling.
Ik mis jou ook, ik hoop je weer snel te zien!
wauw wat een mooi verhaal! Waarom moest je stoppen?
Gr, Nikki