Ingestort, alweer. En waar kwam het door? Ja, wat zal ik daar eens over zeggen. Te veel opgebouwde stress en een gesprek over hoe nu verder waar ik niks aan had.
Ja, dat gesprek. Het ontslaggesprek, het gesprek waarin ik waarschijnlijk zou horen hoe nu verder na het IHT-team. Eigenlijk had ik er vantevoren al niet veel vertrouwen in. Dat klinkt heel naar, maar dat gevoel kwam zondagavond al. De hopeloosheid, de angst om nergens terecht te komen, het overheerste. Ik kon er niet meer om heen; als ik nergens pas: dan moet ik dood.
Die gedachte dwaalde de hele maandag al door mijn hoofd. Het ging niet goed. Regelmatig kreeg ik een soort tril-aanval met spastische trekjes erbij. Ik weet het niet zeker, maar het ziet er erg uit als een conversieaanval die ik bij medeclienten in Eikenboom heb gezien. Maar goed, ik hoef geen diagnoses bij mezelf te stellen natuurlijk. Het voelde als een voorbode, alsof ik wist dat het niet goed zou gaan.
En inderdaad. Het gesprek liep stroef. Mijn psychiater van hier vertelde dat ,ijn oude behandelaren niet echt het idee hadden dat ze mij nog konden helpen op het vlak waar iedereen aan denkt/dacht. Niets wat nog niet is geprobeerd. Verslagen, boos, bang. Ik voel me zo onbegrepen, hoe kan ik mezelf nou duidelijk krijgen naar anderen toe? Er wordt nog overlegd binnen mijn oude behandelplek, maar veel hoop haal ik daar niet uit. Wat als ze me weer wegsturen, terwijl ik eigenlijk weet dat er nog zoveel te halen valt? Het onverwerkte trauma, het veranderen van gedachtes, de pieken en dalen afschrapen? Het bracht me eigenlijk weer in het grote dal. Het dal waar ik al maar niet uit leek te komen.
Twee uur lang heb ik liggen huilen, toen lukte het me om in gesprek te gaan met een verpleegkundige. Echt helpen deed het niet, want de demonen in mijn hoofd zijn te sterk, ik kan niet meer. ’s Avonds ingepakt en op bed gelegen met mijn moeder, alleen maar verdriet. Met een lege blik staarde ik voor me uit, ik ben zo moe gestreden. Als niemand me wil of kan helpen, dan is het op. Ik ben op.
Vanavond schreef ik het meest depressieve gedicht ooit en de titel daarvan is ‘laat me maar varen.’ Want dat is wat ik wil. Wegvaren uit deze diepte.
Ik zou zo graag positief eindigen, maar het lukt me niet meer. Ik probeer door te zetten, te kiezen voor leven. Maar op dit moment weet ik echt niet meer hoe. Sorry.