Met enige angst open ik de laatste weken mijn social media. ‘Zou er iemand vandaag…?’ Ik weet dat de wintermaanden voor veel mensen met psychische klachten lastig zijn. Die verdomde feestdagen ertussen, waar je vrolijk moet doen met familie of vrienden: of juist extra geconfronteerd wordt met de eenzaamheid. Elk jaar opnieuw zie ik tussen november en februari meer suïcides, of pogingen tot. En terwijl het me sowieso al verdrietig maakt, vind ik het deze maanden extra verdrietig. Want hoe ‘leuk’ de feestdagen moeten zijn of voelen, het eist ook wat mensen op. Deze is voor allen die het moeilijk hebben, die denken aan de dood: deze is voor jou.
Ik vind het rot om te zeggen, maar ik weet hoe je je voelt. De wanhoop van alle pijn en verdriet in je leven. Of juist het eeuwig, nutteloze gevoel in je lijf. Ik weet dat het moeilijk is om te merken dat iedereen om je heen vrolijk wordt en je daardoor een extra druk voelt om je voor te doen dat je je goed voelt.
Maar weet dat kerst, oud-en-nieuw en alle andere feestdagen, ook maar gewoon een dag zijn. Een dag die je kan overleven. Een dag waarop je mag doen wat voor jou goed is. Afleiding, een rondje wandelen, of juist wel even terugtrekken in een veilige cocon in bed. Je mag voelen wat je voelt. Het leven is niet altijd feest: ook niet met kerst.
Maar lieve jij, ik snap dat je het gevoel hebt dat je niet mag bestaan met dit gevoel. Dat je boos op jezelf bent. Of dat je jezelf een last vind ‘en dus maar beter dood kan zijn.’ Maar weet je, lieve jij: het gaat niet om anderen. Het gaat om jou. En jij mag er zijn. Met al je stemmingen, al je verdriet, je boosheid, eenzaamheid: met alles wat je voelt.
Wees lief voor jezelf. Met iets lekkers (simpels!) te eten, of juist een lekker geurtje voor onder de douche. Een fijn muziekje, een leuke film. Het is oke dat je er bent. Ik vind het fijn dat je er bent.
Als je de mogelijkheid hebt om erover te praten met iemand uit je omgeving, wees vrij. Of schrijf voor jezelf op wat je voelt, of teken het: wat voor jou werkt. Want soms is dit gevoel ook meer dan logisch, hoe graag we het ook willen verbergen. Voel je dat niet, kan ik dat ook begrijpen. Misschien kan je 113online contacten, een andere hulplijn: of in het ergste geval de huisartsenpost als je merkt dat het echt niet meer gaat.
Maar als je je vooral alleen voelt en gewoon even wil praten met iemand die het begrijpt, het ‘samen’ wil doen. Stuur me een berichtje, mailtje, wat voor jou fijn is. Want hoe moeilijk deze maanden ook zijn: je bent niet alleen. Jij bent het waard, je bent bijzonder, je mag er zijn. Weet dat er iemand aan je denkt en hoopt op wat geluk en minder zware dagen voor ieder die dat nodig heeft. En ook al voel je je nog zo alleen, weet dat we hierin ook weer samen zijn.
Hou je veilig, lieve jij. En je bent welkom, altijd.
Heel veel liefs, denk aan jezelf en elkaar en dikke knuffels voor iedereen die dat wil en/of nodig heeft.
Heldin op Sokken
Marleen