Mijn schrijfsels in de krant

Vorige week schreef ik een artikel over chronisch ziek zijn in het openbaar vervoer. ‘Jij bent te jong om ziek te zijn.’ Vanuit daar kwam ik in een achtbaan terecht. In dit artikel vertel ik over wat er allemaal is gebeurd en hoe dat voor mij voelde.

Het begon eigenlijk met een klein oproepje om te delen op Facebook en Twitter. Ik vind het onderwerp namelijk heel belangrijk. Het werd massaal gedeeld. De meldingen en reacties stroomden letterlijk binnen. Zo probeerde ik een serie te kijken op mijn iPad, maar elke minuut kreeg ik een melding van Twitter. Veel kijken was er dus niet bij. Uiteindelijk is mijn bericht zo’n 750 keer geretweet op Twitter. Heel gaaf en bijzonder. Want hoe kan het dan mijn schrijfsels zo gedeeld worden? Door veel adviezen van anderen besloot ik het stuk in te sturen voor de lezerscolumn van de Metro. Iets wat ik eigenlijk heel eng vond, maar ik wilde ook dat dit bericht een groter bereik kreeg dan dat het al had.

Enkele dagen na het posten van het artikel werd ik gemaild door het Nederlands Dagblad. Deze wilde graag mijn stuk plaatsen in de krant. Zo gezegd, zo gedaan. De dag erna stond ik in de krant. Het kostte wat moeite om de krant te pakken te krijgen omdat ik in Brabant woon, maar het is dankzij een vriendin gelukt.

De dag dat ik voor het eerst in de krant stond, kreeg ik ook een berichtje van de redactie van Vrouw.nl, zij wilde wat vragen stellen over mijn klachten, maar ook het artikel plaatsen op de website. Na een telefoongesprek waar ik alles uit had gelegd, stond ik woensdag op de website. Wat was ik trots!

Woensdag aan het einde van de middag, kreeg ik een bericht van de Metro. Ook deze wilde mijn stuk plaatsen. En zo stond ik gisteren in krant nummer twee. Ik kreeg enorm veel reacties, die ik (helaas) nog niet allemaal heb kunnen lezen omdat het er zo veel waren. Zoveel herkenning van mensen, zoveel boosheid naar die ene vrouw. Ik voel me gesteund door heel Nederland.

Ik wist in het begin niet goed wat ik er van moest vinden. Ja, ik vond het gaaf. Maar ik was ook enigszins wat bang voor alle reacties. Wat als mensen mij een aansteller vonden? Wat als het stuk toch niet goed genoeg was? Succes is fijn. Maar tegelijkertijd voelde ik de druk van presteren. Deze heb ik echter heel snel aan de kant gezet. Mijn blog is mijn afleiding, dat hoeft niet perfect.

Ik ben iedereen die mijn bericht heeft gedeeld zo dankbaar. Alle reacties, al het vertrouwen. Ik ben trots op wat ik heb neergezet. Trots op wat er afgelopen week gebeurd is. Ik voel me vereerd, dankjewel!