Het is alweer ruim 4 maanden geleden dat ik terug mocht komen in de Efteling. Waar heb ik daar enorm lang naar uit gekeken en wat fijn om weer op die werkvloer te mogen staan.
Voor het eerst de poort doorstappen in werkkleding was heel eng en ik was enorm zenuwachtig. ‘Wat als ik het verleerd ben?’ ‘Wat als ik van alles ben vergeten?’ ‘Wat als ik het fout doe?’ ‘Wat als ik weer eens faal?’
Ik werd heel warm verwelkomd door al mijn lieve collega’s. En met de nodige knuffels van mijn collega’s en bemoedigende woorden stond ik er weer, om 16:00 voor mijn dienst in Efteldingen.
Een minuut of 10 ging het erg moeizaam. Ik vergat steeds te vragen of mensen een tasje wilde, ik drukte regelmatig op de verkeerde knoppen op de kassa en het ging gewoonweg een beetje onhandig. Maar oké, dat was ook wel een beetje logisch.
Na een kwartiertje zat het ritme er weer in en kon ik eigenlijk alleen nog maar genieten van hoe mooi het is om te kunnen werken. Genieten van alle kinderen achter de kassa, de mooie verhalen en de leuke lachjes van oor tot oor.
Achteraf waren die zenuwen helemaal niet nodig en viel het allemaal best wel mee. Het ging eigenlijk veel soepeler dan ik had verwacht en ik heb zelfs geholpen bij iemand anders aan de kassa tijdens het uitleggen, heel gek op je ‘eerste’ dag.
Nog steeds geniet ik elke dag dat ik er weer ben, sta ik met een glimlach op mijn gezicht en voel ik alleen maar warmte. Ik ben zo dankbaar voor de kansen die ze me daar geven, voor het vertrouwen wat ze in me hebben. En ik ben zo dankbaar, maar dan ook zó dankbaar, dat ik dit weer opnieuw mee mag maken!