In de afgelopen maanden kwam door de spanning voor het wachten op een behandeling de zelfhaat erg naar boven. Steeds de twijfel en de angst haalt het slechtste in je naar boven. Want, als je het niet waard bent om er tempo achter te zetten, dan moet je wel heel slecht zijn. Die gedachtes teisteren mijn hoofd. Ik ben zo moe van het wachten, van me niks waard voelen.
Het ging door alle spanning en haat regelmatig mis qua mezelf beschadigen. Daar baalde ik van, want het was best een periode goed gegaan. Daarbij kreeg ik steeds vaker een lichaam wat niet meewerkte. Achteraf logisch, want ik rende maar door met een lijf wat rust wilde. Ik merkte dat ik moeite kreeg met de littekens die ik creëerde en uitte dat via social media. En toen kreeg ik de tip om de littekencrème van Biodermal te gebruiken.
‘Ik verdien dat niet.’ was mijn eerste reactie. Kort daarna dacht ik aan het eerste artikel in deze reeks. Dit was waar het om ging, zelfzorg. Zelfacceptatie. Met heel veel twijfel en angst ging ik naar de winkel en kocht een tube. Deze heeft echter nog een paar weken onaangeroerd gestaan. Ik kon het niet. Tot ik me een dag iets beter voelde. Ik smeerde een aantal littekens in. Het voelde prettig, trok snel in. De dagen daarna hield ik het vol en ik merkte binnen drie dagen al een enorm verschil. Mijn huid was soepeler, de strepen minder zichtbaar. En ergens was ik zelfs een beetje trots, want ik was lief voor mezelf. (Maar trots zijn kan natuurlijk niet, hè?)
Dat was het begin van een nieuwe ronde. Na het hoogseizoen op mijn werk begon ik te werken aan mijn ritme. Op tijd naar bed, op tijd op, sporten. Het lukt me niet altijd, maar wel al veel vaker dan wat het eerst was. Als ik moe ben ga ik nu op tijd naar bed, ook al wil ik eigenlijk nog heel veel doen. Het geeft rust en ik merk dat ik iets meer energie heb. Soms doe ik hele dagen niks omdat ik te veel pijn heb. Dan probeer ik mezelf toch af te leiden met series, films en muziek. Ik plofte regelmatig op de bank met een lees- of puzzelboek. Ik zorg weer.
Verder heb ik besloten iets minder te werken. Het werd me vaak fysiek te veel en het gaf me geen tijd meer om te herstellen. Ik vond het heel moeilijk om dat toe te geven, maar ik denk dat het een goede zelfzorg is om te kijken naar wat ik kan en niet naar wat ik wil. Dat komt later wel.
Hoe dan ook gaat dit proces van zelfhaat naar zelfzorg met veel misstappen, vallen en opstaan. Maar dat is oké, over het algemeen zijn we in de afgelopen maanden daar wel al iets op vooruit gegaan. Dat is waar het om ging. Hopelijk komen we zo steeds een stapje verder dichterbij de liefde naar mezelf.