Het is weer woensdag, en woensdag betekent wereld-ontdooidag! En vandaag ga ik schrijven over iemand waarmee ik me verbonden voel(de), namelijk met mijn beste vriendin die er helaas niet meer is. Zondag is haar sterfdag en daarom sta ik graag bij haar stil.
Haar naam was Selina en ik kende haar via internet. Waar we elkaar eerst wekelijks spraken werd het na een tijdje dagelijks en hielden we het dagenlang met elkaar uit. Ze vertelde in vertrouwen dat ze kanker had en daarmee werd onze band alleen maar sterker.
We begonnen met skypen en dat was de eerste keren enorm heftig. Haar kale hoofd, te zien hoe ziek ze was. Als ik daaraan denk word ik snel weer verdrietig. Ik was volgens haar de eerste die haar toch nog normaal behandelde ondanks haar ziekte, haar zag als mens. En zo zag ik haar ook. En wat voor een mens. Ze had als enige vertrouwen in me toen ik het niet had en ze liet het toe dat ik soms tegen haar aanklaagde wat er allemaal zo slecht was aan het gewone leven.
De nacht dat ze overleed werd ik wakker op precies de tijd dat ze overleed. Dat klinkt heel raar en is ergens ook een beetje eng, maar tegelijkertijd laat dat wel zien hoe erg we verbonden waren. Ze liet me weten dat het tijd was om weg te gaan van de wereld, ze nam nog even afscheid van me. Dat geeft een fijn gevoel.
Al bijna 5 jaar mis ik haar elke dag. Haar lieve, leuke lach, haar pretoogjes als ze zich goed voelde, haar warme stem en gezellige geklets op de achtergrond bij alles wat ik deed. Samen zingen over skype (met een tijdsvertraging), taart eten op elkaars verjaardag, het waren de kleine dingen die zo bijzonder met haar waren en waardoor ik elke dag aan haar denk. Ik mis het, ik mis haar.
Rust zacht lieve schat